Teza niemieckiego matematyka Davida Hilberta wygłoszona w sierpniu 1930 roku, na spotkaniu Towarzystwa Niemieckich Naukowców i Lekarzy w jego rodzinnym Królewcu, sprzeciwiająca się myśli Ignoramus et ignorabimus (łac. nie znamy i nie poznamy), sformułowanej przez niemieckiego zoologa Emila du Bois-Reymonda, jako podsumowanie poglądu, że człowiek ma ograniczone i nieprzekraczalne granice zdolności poznania przyrody.